Μοριακή Διατροφή 

 Δρ Τρεμούλης Ιωάννης
 Mοριακός βιολόγος
 Κλινικός Διαιτολόγος-Διατροφολόγος 

 Διδάκτωρ πανεπιστημίου Ρώμης           
 MMedSc nutrizione e dietetica applicata

Βιογραφικό
Ο Δρ Τρεμούλης Ιωάννης είναι 
Μοριακός Βιολόγος, Κλινικόςδιαιτολόγος-Διατροφολόγος στα Μελίσσια - Αθήνα. Είναι πτυχιούχος μοριακής βιολογίας με βαθμό λίαν καλώς και διδάκτορας του πανεπιστημίου Ρώμης "La Sapienza".
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του υπήρξε μαθητής και βοηθός της νομπελίστριας Ρίτα Λέβι Μονταλτσίνι (καθηγήτρια νευρολογίας).
Είναι επίσης κάτοχος διεθνούς master στην Κλινική Διατροφή και εφαρμοσμένη Διαιτολογία για όλες τις παθήσεις της Ιατρικής Σχολής Universita delle Marche (Ancona) με βαθμό άριστα.
Μετεκπαιδευθείς στην κλινική βιοχημεία στο Γενικό Νοσοκομέιο "ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΌΣ".
Διδακτορική διατριβή στα συνθετικά εμβόλια στη τμήμα της Μοριακής Βιολογίας με βαθμό άριστα.
'Ερευνα στους υποδοχείς ινσουλίνης και ρύθμιση μεταβολισμού υδατανθράκων και λιπιδίων στη διατροφή στην Ιατρική σχολή της Ανκόνα.
Κάτοχος άδειας ασκήσεως επαγγέλματος κλινικού διαιτολόγου-διατροφολόγου σε Ελλάδα και Ιταλία.
Έχει πάρει μέρος σε όλα τα συνέδρια και έρευνες για τη μοριακή διατροφή του εθνικού συλλόγου διαιτολόγων-διατροφολόγων της Ιταλίας.
Είναι μέλος του Εθνικού Συλλόγου Βιολόγων Ιταλίας (FNOB).
Είναι μέλος της ένωσης Βιολόγων-Διατροφολόγων Ιταλίας (ABNI).
Τί είναι η μοριακή διατροφή
Η μοριακή διατροφή υπόσχεται να είναι πιο αποτελεσματική στην πρόληψη και αντιμετώπιση των πιο διαδεδομένων ασθενειών της εποχής μας, όπως ο διαβήτης τύπου 2 , το μεταβολικό σύνδρομο , η παχυσαρκία και η υπέρταση . Προχωρώντας πέρα από την καταμέτρηση θερμίδων και λαμβάνοντας υπόψη την πολυπλοκότητα του ανθρώπινου σώματος και των τροφών που καταναλώνουμε, είναι δυνατό να προσδιοριστεί ένα νέο διατροφικό μοντέλο που σέβεται περισσότερο τον μεταβολισμό , τα επίπεδα ορμονών και το DNA και είναι ικανό να αποτρέψει τη συσσώρευση υπερβολικού λίπους , υπερβολικής ζάχαρης και χρόνιας φλεγμονής , η οποία με την πάροδο του χρόνου μπορεί να αποτελέσει τη βάση πολλών ασθενειών.Το μοριακό μοντέλο διατροφής (που προορίζεται ως τρόπος διατροφής) εισάγει συγκεκριμένα και προκαθορισμένα  θρεπτικά μόρια  που περιέχονται σε διάφορα τρόφιμα (γλυκόζη, αμινοξέα, λιπαρά οξέα, βιταμίνες, μέταλλα κ.λπ.) στην καθημερινή διατροφή, εξασφαλίζοντας επίσης την απαραίτητη υδατανθρακική βάση για να τροφοδοτηθεί ο εγκέφαλος με γλυκόζη.Το να θεωρούμε την καθημερινή μας τροφή ως την κύρια πηγή θρεπτικών συστατικών που χρειάζονται για τη ζωή και τη λειτουργία του σώματός μας —καθώς και έναν πολύτιμο σύμμαχο στην απώλεια βάρους και τη διατήρηση της καλής υγείας— σημαίνει ότι πρέπει να υιοθετήσουμε  μια προσεκτική διατροφή  που στοχεύει στην προστασία της υγείας του εντέρου και στην ανάπτυξη και διατήρηση ενός υγιεινού τρόπου διατροφής.
Τρόφιμα και DNA: Διατροφογενωμική
Η διατροφογενωμική μελετά  τη διατροφή και τη γενετική , ή αλλιώς τον τρόπο με τον οποίο τα τρόφιμα παρέχουν πληροφορίες στα γονίδιά μας. Είναι μια νέα, εξελισσόμενη επιστήμη.Οι συνεχιζόμενες επιστημονικές μελέτες καταδεικνύουν πώς  η διατροφή επηρεάζει το DNA , τη γενετική μας κληρονομιά: τα θρεπτικά μόρια που περιέχονται στα τρόφιμα επηρεάζουν το μεταβολικό και ορμονικό προφίλ και ρυθμίζουν την γονιδιακή έκφραση σε κάθε κύτταρο. Έτσι, η τροφή γίνεται  ο κύριος μεσολαβητής  μεταξύ του εξωτερικού περιβάλλοντος και της γενετικής μας κληρονομιάς, ένα όχημα για την μετάδοση πληροφοριών στα γονίδιά μας. Ο στόχος της διατροφογενετικής διατροφής είναι η διέγερση των θετικών γονιδίων και ο περιορισμός των επιβλαβών.Στο κέντρο του ανθρώπινου βιολογικού συστήματος, επομένως,  δεν υπάρχουν πλέον θερμίδες αλλά θρεπτικά μόρια , που εισάγονται με την καθημερινή διατροφή.

Μοριακή Διατροφή-Θεραπεία σε μοριακό επίπεδο

ΜΟΡΙΑΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΕ ΜΟΡΙΑΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ Νέα δεδομένα για την παχυσαρκία Η παχυσαρκία είναι η πιο κοινή ασθένεια στη Γη. Και θα είναι ακόμη περισσότερο στο εγγύς μέλλον.Ο ίδιος ορισμός της παχυσαρκίας πρέπει να αναθεωρηθεί επειδή δεν μπορεί να περιοριστεί στη συσσώρευση τριγλυκεριδίων εντός των λευκών λιποκυττάρων. Το ανθρώπινο σώμα μεταβολικά παχύσαρκο δεν μπορεί πλέον να συσσωρεύει τριγλυκερίδια σε λευκά λιποκύτταρα. Σε αυτή την κατάσταση υπάρχει η εμφάνιση του εκτοπικού λίπους, με την παρουσία ελεύθερων λιπαρών οξέων (FFA) να διαχέονται στους ιστούς και τα όργανα. Αυτό το σενάριο εισάγει CELL OBESITY, που χαρακτηρίζεται από περίσσεια ποσότητα κορεσμένων λιπαρών οξέων εντός κυττάρων, εκτός των λιποκυττάρων, τα οποία μπορούν επίσης να επηρεάσουν άτομα με "φυσιολογικό" σωματικό βάρος. Αυτή η κατάσταση οδηγεί στην υπέρβαση του δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) και την αύξηση του σπλαχνικού λίπους όπως και στην αντίσταση στην ινσουλίνη.

Απώλεια λίπους και όχι απλά κιλών

Έχουμε τη μετάβαση από το σωματικό βάρος στον κυτταρικό και τον ενεργειακό μεταβολισμό, στη γονιδιακή διαφοροποίηση που μπορούν να ασκήσουν τα κεκορεσμένα λιπαρά οξέα μέσα στα κύτταρα. Η παθολογία προκύπτει από FFA που δεν μεταβολίζονται στα λιπώδη όργανα όσο και σε άλλους ιστούς και όργανα του σώματος. Η περίσσεια των κορεσμένων λιπαρών οξέων μεταβάλλει τη σύνθεση των κυτταρικών μεμβρανών με αρνητικές αντιδράσεις στους υποδοχείς ορμονών που βρίσκονται στις ίδιες κυτταρικές μεμβράνες. Γι’ αυτό πρωταρχικός στόχος την μοριακής διατροφής είναι η επαναφορά της λειτουργικής δομής της κυτταρικής μεμβράνης σε όλα τα κύτταρά μας. Η παρουσία έκτοπων δόσεων μη μεταβολιζόμενου FFA προκαλεί επιθετικότητα σε ινοβλάστες και συνδετικό ιστό, στο λεμφικό σύστημα ιστών και οργάνων. Η ποιότητα και ο συνδυασμός των γευμάτων της μοριακής διατροφής παρεμβαίνουν στο κοιλιακό λεμφικό σύστημα αποστραγγίζοντας τα λιπαρά οξέα από τα λιποκύτταρα του υποδόριου λίπους και του σπλαχνικού.

Ρύθμιση μεταβολισμού

Κάθε φορά που τρώμε αλλάζει η σύνθεση του αίματος μας .Η αναφορά στις θερμίδες δεν έχει πλέον νόημα επειδή είναι τα μόρια της τροφής που καθορίζουν την αντίδραση (απάντηση μέσω ορμονών από το DNA) του σώματος μας . Η genomica nutrizionale είναι το αποτέλεσμα των μορίων στο DNA μας. Τα μόρια των τροφών μπορούν να ενεργοποιήσουν θετικά ή αρνητικά την έκφραση του DNA μας και δρουν σε ένα συγκεκριμένο τμήμα του DNA. Τα συμπληρώματα διατροφής δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόρια, μέταλλα και ιχνοστοιχεία που υπάρχουν ήδηστις τροφές και μπορούν να γίνουν τοξικά όταν δεν είναι απαραίτητα. Tα αυτοάνοσα νοσήματα και η προβληματική απορρόφηση του έντερου έχουν αυξηθεί τελευταία. Η μοριακή διατροφή, βασισμένη στις τροφές που καλυτερεύουν την έκφραση του DNA αλλά και στα ειδικά προγράμματα ξεχωριστά για κάθε άνθρωπο, αποκαθιστά την ομοιόσταση ,θεραπεύει, τονώνει αυξάνοντας τον μυϊκό ιστό, στοχεύει στη μείωση τοπικού λίπους μέσω ρύθμισης Τ3, ρυθμίζει τον μεταβολισμό και αποκαθιστά ή/και θεραπεύει τις περισσότερες από αυτές τις ασθένειες.

Υπηρεσίες



Από τις θερμίδες στα μόρια Θεραπεία σε μοριακό επιπεδο  
  •  παχυσαρκίας
  • αισθητικής διατροφής
  • σακχαρώδους διαβήτη
  • υπερλιπιδαιμίας
  • αρτηριακής υπέρτασης
  • καρδιαγγειακών νοσημάτων
  • φλεγφονωδών νόσων του εντέρου
  • εμμηνόπαυσης
  • παθήσεων ήπατος-παγκρέατος 
  • αυτοάνοσων νοσήματων
  • καρκίνου
  • νευρολογικών παθήσεων
  • παιδικής παχυσαρκίας
Επισκέψεις κατ' οίκον
ON LINE συνεδρίες




ΑΡΘΡΑ
 ΛΕΠΤΙΝΗ ΚΑΙ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ
Η λεπτίνη είναι μια μικρή πρωτεϊνική ορμόνη, που ανακαλύφθηκε το 1994 από τον Friedman. Κωδικοποιείται από το γονίδιο της παχυσαρκίας (OB), έχει μοριακό βάρος 16 KDa και εμπλέκεται έντονα στη ρύθμιση του μεταβολισμού των λιπιδίων και της κατανάλωσης ενέργειας.Παράγεται κυρίως στον λευκό λιπώδη ιστό και μεταφέρεται στα όργανα-στόχους μέσω της κυκλοφορίας του αίματος. Οι υποδοχείς της βρίσκονται κυρίως στον εγκέφαλο, συγκεκριμένα στον υποθάλαμο, μια περιοχή του κεντρικού νευρικού συστήματος που είναι υπεύθυνη, μεταξύ άλλων, για τον έλεγχο του βάρους, της θερμοκρασίας του σώματος, της πείνας, της δίψας και του κρύου.Λειτουργίες και ιδιότητεςΗ ανακάλυψη της λεπτίνης επιβεβαίωσε την ύπαρξη ενός καναλιού επικοινωνίας μεταξύ του λιπώδους ιστού και του εγκεφάλου, το οποίο έχει ως σκοπό τη ρύθμιση της συσσώρευσης λίπους στα λιποκύτταρα. Όταν τα αποθέματα λιπιδίων αυξάνονται, τα λευκά λιποκύτταρα επιταχύνουν τη σύνθεση λεπτίνης για να σηματοδοτήσουν στον υποθάλαμο ότι είναι απαραίτητο να μειωθεί η πρόσληψη τροφής.Η λεπτίνη μειώνει το αίσθημα της πείνας (ανορεκτικές επιδράσεις) και αυξάνει την ενεργειακή δαπάνη, προωθώντας τη μείωση του σωματικού βάρους και της λιπώδους μάζας.
Αντίθετα, όταν μειώνονται τα αποθέματα λίπους, τα λευκά λιποκύτταρα μειώνουν τη σύνθεση λεπτίνης για να σηματοδοτήσουν στον υποθάλαμο ότι είναι απαραίτητο να αυξηθεί η πρόσληψη τροφής και να μειωθεί η ενεργειακή δαπάνη.Υπό κανονικές συνθήκες, τα επίπεδα λεπτίνης:-αυξάνονται μετά από ένα γεύμα και μειώνονται κατά τη διάρκεια παρατεταμένης νηστείας-είναι ανάλογα με τη λιπώδη μάζα που υπάρχει στο σώμα (υψηλότερα σε παχύσαρκα άτομα, χαμηλότερα σε λεπτά άτομα). Τα τελευταία, ωστόσο, είναι πιο ευαίσθητα στη δράση της ορμόνης.Άλλες λειτουργίεςΕκτός από τη ρύθμιση του αισθήματος κορεσμού, η λεπτίνη παρεμβαίνει επίσης στη ρύθμιση πολυάριθμων βιολογικών λειτουργιών:.ρυθμίζει τη δραστηριότητα του θυρεοειδούς·διευκολύνει την αιμοποίηση·ρυθμίζει το ανοσοποιητικό σύστημα (η λεπτίνη ενισχύει την ανοσολογική άμυνα σε σημείο που πυροδοτεί πραγματικές αυτοάνοσες ασθένειες)·ρυθμίζει το αναπαραγωγικό σύστημα (προάγει την έκκριση γοναδοτροπινών)·ρυθμίζει τον σχηματισμό των οστών.
Ο μηχανισμός που κρύβεται πίσω από το αίσθημα της πείνας έχει ανακαλυφθεί.
Ο μηχανισμός που κρύβεται πίσω από το αίσθημα της πείνας έχει ανακαλυφθεί.Σε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Nature, ερευνητές του Πανεπιστημίου Duke ανακάλυψαν ένα σύστημα άμεσης επικοινωνίας μεταξύ του εντέρου και του εγκεφάλου που ρυθμίζει την όρεξη: βασικό ρόλο διαδραματίζουν τα βακτήρια του εντέρου, τα οποία λειτουργούν ως αισθητήρες τροφής. Η σχέση μεταξύ της εντερικής χλωρίδας και της υγείας αποτελεί εδώ και καιρό αντικείμενο μελέτης. Ανακάλυψαν ότι όταν τρώμε, ορισμένα βακτήρια απελευθερώνουν μια πρωτεΐνη, τη φλαγκελίνη, η οποία γίνεται αμέσως αντιληπτή από μικρά αισθητήρια κύτταρα (νευροπόδια) που βρίσκονται στο τοίχωμα του εντέρου. Αυτό στέλνει ένα σήμα στον εγκέφαλο, το οποίο οι ερευνητές πιστεύουν ότι θα μπορούσε να βοηθήσει στην καταστολή της πείνας. Δοκιμές έχουν δείξει ότι με την παρουσία της φλαγκελίνης, οι άνθρωποι τείνουν να τρώνε λιγότερο. Η εξάλειψή της οδηγεί σε αυξημένη πείνα. «Κοιτάζοντας προς το μέλλον, πιστεύω ότι αυτή η εργασία θα είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για να εξηγήσουμε πώς η συμπεριφορά μας επηρεάζεται από τα μικρόβια», πρόσθεσε ο Bohórquez. «Ένα επόμενο βήμα θα είναι να διερευνήσουμε πώς συγκεκριμένες δίαιτες αλλάζουν το «μικροβιακό τοπίο» στο έντερο. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα βασικό κομμάτι του παζλ σε καταστάσεις όπως η παχυσαρκία ή οι ψυχιατρικές διαταραχές


  • Παναγή Τσαλδάρη 26, Μελίσσια, Αθήνα
  • 15127